Leestijd voor kinderen: 8 min
Een drijftol en een bal lagen samen in een kast onder meer ander speelgoed. Op zekeren dag zei de drijftol tegen de1 bal: «Willen we maar met elkaar trouwen, daar we toch in dezelfde kast bij elkaar liggen?» Doch de bal, die van marokijn gemaakt was en die even veel verbeelding had als een preutsch meisje, wilde daar geen antwoord op geven.
Den volgenden dag kwam de kleine jongen, aan wien al het speelgoed toebehoorde. Hij verfde den drijftol rood en geel en sloeg er een koperen spijkertje midden in. Dat stond dan al eens heel prachtig, als de tol in de rondte draaide!
«Kijk mij nu eens aan!» zei hij tegen de bal. «Wat zeg je nu wel van me? Willen we nu met elkaar trouwen? We passen net goed bij elkaar: jij springt en ik dans! Een gelukkiger paar dan wij zouden zijn, kan er niet gevonden worden.»
«Zou je dat denken?» vroeg de bal. «Dan weet je zeker niet, dat mijn vader en moeder marokijnleeren pantoffels geweest zijn en dat ik een kurk in mijn lijf heb zitten?»
«Maar ik ben van mahoniehout,» hernam de tol, «en de burgemeester heeft mij zelf gedraaid. Hij houdt er zelf een draaibank op na en heeft heel wat schik in mij gehad.»
«Kan ik daar zeker van zijn?» vroeg de bal.
«Nimmer moge de zweep meer op mij neerkomen, als het niet waar is!» antwoordde de drijftol.
«Je weet je zaak goed te bepleiten,» zei de bal. «Maar toch valt er niet aan een huwelijk tusschen ons te denken; want ik ben al zoo wat half en half met een spreeuw geëngageerd. Telkens als ik in de lucht vlieg, steekt hij den kop uit zijn nest en vraagt: «Wil je met mij trouwen?» En nu heb ik in mijn hart al «ja» gezegd, en dus is het net zoo goed, alsof ik hem het jawoord gegeven had; maar ik beloof je, dat ik je nooit zal vergeten!»
«Nu, dat geeft me ook wat!» zei de drijftol, en na dien tijd spraken zij geen woord meer tegen elkaar.
Na verloop van eenigen tijd werd de bal door den jongen uit de kast genomen. De drijftol zag, hoe zij hoog in de lucht vloog, evenals een vogel; eindelijk kon hij haar in ’t geheel niet meer zien; telkens kwam zij weer terug, maar deed iederen keer een hoogen sprong, als zij op den grond neerkwam, en dit deed zij òf uit blijdschap òf omdat zij een kurk in haar lijf had. Maar den negenden keer bleef de bal weg en kwam niet meer terug; en de jongen zocht er overal naar, maar zij was en bleef weg.
«Ik weet wel, waar zij is!» zei de drijftol met een zucht. «Zij zit in het spreeuwennest en is met den spreeuw getrouwd.»
Hoe meer de drijftol hierover dacht, des te meer raakte hij op de bal verliefd; juist omdat hij haar niet kon krijgen, nam zijn liefde gedurig toe; dat zij een ander tot man genomen had, stak hem wel het meest, en de drijftol danste in de rondte en snorde, maar dacht toch aldoor aan de bal, die in zijn gedachten al mooier en mooier werd.
Zoo verliepen er eenige jaren,—en nu was het een oude liefde.
De drijftol was al niet jong meer! Maar daar werd hij op zekeren dag heelemaal verguld; nog nooit had hij er zoo prachtig uitgezien; hij was nu een vergulde drijftol en sprong, dat hij weer snorde. Ja, dat was de moeite waard, om te zien.
Maar eens sprong hij wat hoog, en — weg was hij!
Men zocht en zocht, tot zelfs in den kelder, maar hij was nergens te vinden.
Waar was hij dan?
Hij was in den vuilnisbak gesprongen, waarin allerlei dingen lagen: koolstronken, aardappelschillen en verrotte bladeren, die uit de goot naar beneden gekomen waren.
«’t Is een mooie plaats, voor mij om te liggen! Het verguldsel zal hier wel gauw van mij afgaan. Ach, onder welk gespuis ben ik aangeland!» Dit zeggende, keek hij naar een koolstronk en toen naar een zonderling, rond ding, dat veel van een rotten appel weghad;—doch het was geen appel, maar de oude bal, die vele jaren in de goot gelegen had en geheel met water doortrokken was.
«Goddank! Daar komt toch iemand, die in rang en stand met mij gelijkstaat en met wien ik eens een woordje kan wisselen!» zei de bal en keek naar den vergulden drijftol. «Ik ben eigenlijk van marokijnleer, ik ben door dameshanden genaaid en heb een kurk in mijn lijf: maar dat zal niemand mij zeker kunnen aanzien. Ik stond op het punt om met een spreeuw te trouwen, maar toen viel ik in de goot, en daarin heb ik vijf jaren gelegen en ben heelemaal met water doortrokken. Geloof mij, dat is een heele tijd voor een jong meisje!»
Maar de drijftol zei niets: hij dacht aan zijn oud lief, en hoe meer hij hoorde, des te duidelijker werd het hem, dat zij het was.
Daar kwam de meid om den vuilnisbak te leegen. De jongen stond er naar te kijken. «Hé! Daar ligt een vergulde tol!» riep zij uit.
En de drijftol kwam weer tot eer en aanzien, maar van de bal hoorde men niets meer. En de drijftol sprak nooit meer over zijn vroegere liefde; want die vergaat wel, als een minnares vijf jaren lang in een goot gelegen heeft en heelemaal met water doortrokken is; ja, men erkent haar niet meer, als men haar in een vuilnisbak ziet liggen.
Learn languages. Double-tap on a word.Learn languages in context with Childstories.org and Deepl.com.Achtergronden
Interpretaties
Tekstanalyse
Het verhaal „Het minnende paar“ van Hans Christian Andersen vertelt over een bal en een drijftol die samen in een kast wonen en een merkwaardige relatie ontwikkelen. De drijftol stelt een huwelijk voor aan de bal, maar de bal wijst het voorstel af omdat ze reeds verloofd is met een spreeuw. De drijftol voelt zich afgewezen, maar blijft toch gefascineerd door de bal.
De bal verdwijnt uiteindelijk tijdens het spelen met de jongen en keert niet meer terug. Jaren later wordt de drijftol verguld en voelt hij zich verheven. Op een dag belandt hij echter in de vuilnisbak, waar hij de bal tegenkomt die volledig is verslechterd na jaren in de goot te hebben gelegen. De bal herkent de drijftol en probeert een gesprek aan te knopen door haar verleden en status te delen, maar de drijftol zegt niets en wordt even later door de huishoudster uit de vuilnisbak gered, terwijl de bal achterblijft.
Het verhaal behandelt thema’s als vergankelijkheid en veranderende perspectieven. De drijftol, die ooit smachtte naar de bal, realiseert zich dat zijn vroegere liefde is vervaagd door de tijd en de omstandigheden. Uiteindelijk accepteert hij zijn nieuwe status zonder zich te verliezen in nostalgie naar een verloren liefde, wat suggereert dat persoonlijke groei en acceptatie sterker kunnen zijn dan vastklampen aan het verleden.
Dit verhaal van Hans Christian Andersen, „Het minnende paar“, biedt een interessante kijk op thema’s als liefde, verlangen en vergankelijkheid. Onder de oppervlakte van deze ogenschijnlijk eenvoudige fabel over een drijftol en een bal, liggen complexe menselijke emoties en gedragingen verscholen.
In de eerste plaats behandelt het sprookje het thema van onbeantwoorde liefde. De drijftol is verliefd op de bal en wil met haar trouwen, maar de bal wijst zijn avances af. Dit kan worden gezien als een metafoor voor situaties waarin liefde niet wederzijds is, een veelvoorkomend thema in de literatuur. Ondanks de afwijzing blijft de drijftol gefascineerd door de bal, en zijn liefde voor haar groeit zelfs door de jaren heen — een weerspiegeling van hoe verlangen soms kan toenemen juist door onbereikbaarheid.
Daarnaast wordt het thema van oppervlakkige aantrekkingskracht verkend. De drijftol wordt prachtig geschilderd en is trots op zijn uiterlijk, net zoals de bal opschept over haar afkomst en haar materialen. Dit kan wijzen op de menselijke neiging om waarde te hechten aan uiterlijke kenmerken en status, terwijl deze uiteindelijk vluchtig en onbelangrijk blijken te zijn.
Ook is er een sterke symboliek met betrekking tot vergankelijkheid en verandering. Beiden, zowel de drijftol als de bal, ondergaan transformaties. De drijftol wordt verguld en lijkt daardoor waardevoller, terwijl de bal door de tijd in de goot haar vroegere glans en vorm verliest.
Dit kan worden gezien als een metafoor voor het leven: hoe omstandigheden en het verstrijken van tijd onze waarde, of in ieder geval de perceptie ervan, kunnen veranderen.
Tot slot kan het verhaal worden geïnterpreteerd als een commentaar op sociale status en de zoektocht naar erkenning. De drijftol wordt weer opgepakt en gewaardeerd wanneer hij verguld is, terwijl de bal volledig wordt vergeten. Dit kan wijzen op hoe de maatschappij vaak waarde toekent aan status en uiterlijk, en hoe vluchtig die erkenning kan zijn.
Andersen’s verhaal biedt, zoals veel van zijn sprookjes, een diepere wijsheid verpakt in een schijnbaar eenvoudige vertelling. Het roept lezers op na te denken over thema’s die variëren van liefde en verlangen tot sociale status en de betekenis van tijd.
„Linguïstische analyse van het sprookje ‚Het minnende paar‘ – Hans Christian Andersen“
Het sprookje ‚Het minnende paar‘ van Hans Christian Andersen is een rijke tekst voor linguïstische analyse, omdat het een verzameling literaire technieken en thematische elementen bevat die typerend zijn voor de sprookjes van Andersen. Hieronder geef ik een analyse van enkele linguïstische aspecten van dit sprookje:
Vertelstijl: Andersen hanteert een traditionele vertelstijl, waarbij hij als alwetende verteller optreedt. Dit perspectief stelt hem in staat om zowel de acties als de innerlijke gedachten en gevoelens van de personages te belichten. De vertelling is chronologisch en volgt de interactie en ontwikkeling van de tol en de bal.
Personificatie: Een kenmerkend element van Andersen’s sprookjes is de personificatie van objecten. In dit verhaal worden een tol en een bal gepresenteerd met menselijke eigenschappen en emoties. Ze kunnen spreken, verliefd worden en sociale status overwegen, wat dieperliggende thema’s voor jonge en volwassen lezers opent.
Dialoog: De dialogen tussen de tol en de bal zijn speels en karaktervol. Andersen gebruikt directe rede om de interacties levendig te maken en de persoonlijkheden van de personages uit te drukken. De bal komt over als trots en ambitieus, terwijl de tol volhardend en uiteindelijk melancholisch is.
Sociale Rang en Status: De personages zijn bezorgd over status en afkomst, zoals blijkt uit de discussie over marokijnleer en mahoniehout. Dit weerspiegelt bredere maatschappelijke normen over sociale hiërarchie en de waarde die aan afkomst wordt gehecht.
Liefde en Verlangen: Het centrale thema van liefde en de teleurstellingen die daarbij komen kijken, worden door het verhaal heen verkend. De onbereikbare liefde van de tol voor de bal weerspiegelt een melancholisch inzicht in menselijke relaties en verwachtingen.
Vergankelijkheid en Verandering: De transformatie van beide personages aan het einde van het verhaal symboliseert de vergankelijkheid van uiterlijkheid en status. Terwijl de tol opnieuw aanzien krijgt, blijft de bal vergeten achter, wat een meditatie op de vluchtigheid van zowel materiële als romantische waarden biedt.
Metaforen en Symboliek: Andersen maakt gebruik van metaforen en symboliek om de lezer diepere lagen van betekenis te bieden. De aspecten van de tol en de bal – hun materialen, kleuren en acties – staan symbool voor sociale en romantische thema’s.
Eenvoudige maar Veelzeggende Taal: Hoewel de taal eenvoudig is en bedoeld voor kinderen, is de subtekst rijk en veelzeggend. Andersen heeft de vaardigheid om met schijnbaar eenvoudige woorden complexe emoties en ideeën over te brengen.
In conclusie, Andersen’s ‚Het minnende paar‘ is een textueel en thematisch rijk sprookje dat veel mogelijkheden biedt voor linguïstische en literaire analyse. Het blijft een relevante en ontroerende reflectie op menselijke waarden, maatschappelijke normen en de complexiteit van liefde.
Informatie voor wetenschappelijke analyse
Kengeta | Waarde |
|---|---|
| Leesbaarheidsindex door Björnsson | 31 |
| Flesch-Reading-Ease Index | 72 |
| Flesch–Kincaid Grade-Level | 7.2 |
| Gunning Fog Index | 9.9 |
| Coleman–Liau Index | 8.9 |
| SMOG Index | 10 |
| Geautomatiseerde leesbaarheidsindex | 6.3 |
| Aantal karakters | 2.218 |
| Aantal letters | 1.682 |
| Aantal zinnen | 25 |
| Aantal woorden | 401 |
| Gemiddeld aantal woorden per zin | 16,04 |
| Woorden met meer dan 6 letters | 60 |
| Percentage lange woorden | 15% |
| Totaal lettergrepen | 562 |
| Gemiddeld aantal lettergrepen per woord | 1,40 |
| Woorden met drie lettergrepen | 35 |
| Percentage woorden met drie lettergrepen | 8.7% |
