De laars van buffelleer - Sprookje van de Gebroeders Grimm

Leestijd voor kinderen: 11 min

Een soldaat die nergens bang voor is, bekommert zich ook nergens om. Zo’n soldaat was afgedankt, en omdat hij verder niets geleerd had en niets verdienen kon, trok hij rond en bedelde bij goede mensen om een aalmoes. Om zijn schouders hing een oude regenjas, en een paar laarzen van buffelleer waren ook nog van hem. Op een dag ging hij, zonder op de weg te letten, steeds maar de velden door en kwam eindelijk in een bos terecht. Hij wist niet waar hij was, maar op een afgehakte boomstronk zag hij een man zitten, die goed gekleed was en ook een groene jagersjas aan had. De soldaat gaf hem de hand, ging naast hem op het gras zitten en strekte z’n benen uit. „Ik zie dat je mooie laarzen aan hebt en ze zijn prachtig gepoetst,“ zei hij tegen de jager, „maar als je zo rond moest trekken als ik, zou je ze ook niet lang mooi houden. Kijk maar eens naar de mijne, die zijn van buffelleer en ze hebben al lang dienst gedaan, maar ze gaan mee, door dik en door dun.“ Na een poosje stond de soldaat op en zei: „Ik kan niet langer blijven zitten, de honger jaagt me verder. Zeg me eens, Broeder Waslaars, waar gaat die weg naar toe?“ – „Dat weet ik ook niet,“ antwoordde de jager „ik ben verdwaald in het bos.“ – „Dan gaat het je net als mij,“ zei de soldaat; „gelijk met gelijk zijn goede kameraden, we zullen bij elkaar blijven en de weg zoeken.“ De jager glimlachte even, en ze liepen samen verder, steeds verder, tot de nacht viel. „We komen dat bos niet meer uit,“ zei de soldaat, „maar daar in de verte zie ik een lichtje flikkeren, daar zal wel wat te eten zijn.“ Ze vonden een stenen huis, klopten aan de deur, en een oud vrouwtje deed hun open. „We zoeken onderdak,“ zei de soldaat „en een beetje voedsel voor de maag, want de mijne is zo leeg als een oude ransel.“ – „Hier kunnen jullie niet blijven,“ zei de oude vrouw, „dit is hier een rovershuis, en jullie doen het verstandigst, als je maar maakt datje wegkomt, voor ze thuiskomen, want als ze je vinden, dan ben je verloren.“ – „Zo’n vaart zal het wel niet lopen,“ zei de soldaat, „ik heb in twee dagen geen hap eten gehad, en het is me hetzelfde, of ik hier omkom of in ‚t bos van honger sterf. Ik ga naar binnen.“ De jager wilde niet mee, maar de soldaat trok hem aan zijn mouw en zei: „Kom, broederhart, het zal wel niet dadelijk om onze hals gaan.“ De oude vrouw had medelijden en zei: „Kruipen jullie achter de kachel, als de anderen wat hebben overgelaten en zijn ingeslapen, dan zal ik het jullie wel toestoppen.“ Nauwelijks zaten ze in hun hoekje, of daar kwamen twaalf rovers aangestormd, ze gingen aan tafel zitten ¯ die was al gedekt ¯ en vol ongeduld eisten ze hun maal. De oude vrouw droeg een groot stuk vlees binnen, en de rovers lieten het zich goed smaken. Toen de reuk van het eten de soldaat in de neus kwam, zei hij tegen de jager: „Dat houd ik niet langer uit, ik ga aan tafel zitten en ik eet mee.“ – „Je brengt ons om het leven,“ zei de jager en hij hield hem bij de arm vast. Maar nu begon de soldaat hard te hoesten. Toen de rovers dat hoorden, gooiden ze mes en vork neer, sprongen overeind en ontdekten het tweetal achter de kachel. „Aha, heren!“ riepen zij, „zitten jullie daar in de hoek? Wat willen jullie hier? Zijn jullie als bespieders uitgezonden? Wacht maar, straks zullen we jullie leren vliegen, aan een dorre tak!“ – „Kalmpjes aan,“ zei de soldaat „ik heb honger; geef me te eten, straks kunnen jullie doen wat je wilt.“ De rovers stonden versteld, maar de hoofdman sprak: „Ik merk al dat je niet bang bent, goed, eten mag je hebben, maar daarna zul je ook sterven.“ – „Dat kan altijd nog,“ zei de soldaat, en hij ging aan tafel zitten en begon dapper van het vlees te eten. „Broeder Waslaars, kom ook wat eten!“ riep hij de jager toe. „Je zult net zo’n honger hebben als ik, en een beter stuk vlees kun je thuis niet krijgen.“ Maar de jager wou niets eten. De rovers keken de soldaat vol verbazing aan en zeiden: „Die bekommert zich nergens om.“ Daarop zei hij: „Het eten was best, maar geef me er nu ook een goede drank bij.“ De roverhoofdman was in een goede bui en liet ook dit toe, en hij riep naar de oude vrouw: „Haal maar een fles uit de kelder, en één van de beste.“ De soldaat trok er de kurk af dat het knalde, en hij ging met de fles naar de jager en zei: „Pas maar op, Broeder, nu zul je een wonder beleven, en ik ga een dronk uitbrengen op de hele bende.“ Hij zwaaide de fles boven de hoofden van de rovers en sprak: „Op jullie leven, maar je mond open en de rechterhand omhoog!“ en hij nam een flinke slok. Nauwelijks waren die woorden gesproken of ze zaten allemaal stijf en stil, hun monden open en hun rechterhanden omhoog. De jager zei tegen de soldaat: „Ik zie dat je nog andere kunsten kent; kom nu maar gauw mee, dan gaan we naar huis.“ – „O! Broederhart, dan wou je al te gauw afmarcheren; we hebben de vijand wel verslagen, nu moeten we ook nog wat buit maken. Ze zitten nu stil en hebben hun monden open van verbazing: maar ze mogen ook geen vin verroeren voor ik het hun toesta. Kom, eet wat en drink eens.“ De oude vrouw moest nog een fles van de beste wijn halen, en de soldaat stond niet eerder op, voor hij wel voor drie dagen had gegeten. Eindelijk, toen het weer dag werd, zei hij: „Nu moeten we de tent gaan afbreken, en om een korte mars te hebben, moet de oude vrouw ons de kortste weg naar de stad wijzen.“ Toen ze daar waren aangekomen, ging hij naar zijn oude kameraden en sprak: „Ik heb buiten in het bos een nest vol galgevogels gevonden, kom mee, dan gaan we het uithalen.“ De soldaat voerde hen aan en zei tegen de jager: „Je moet weer mee terug en kijken hoe ze fladderen, als we ze bij hun voeten pakken.“ Hij stelde de manschappen in een kring om de rovers heen; dan nam hij de fles, dronk een slok, zwaaide haar over de rovers heen en riep: „Jullie mogen allemaal leven!“ Meteen hadden ze hun beweging herkregen, maar ze werden omvergeworpen en aan handen en voeten geboeid. Toen beval de soldaat, dat ze als zakken op een kar zouden worden gegooid en hij zei: „Rijd ze maar meteen door naar de gevangenis.“ Maar de jager nam één van de soldaten terzijde en gaf hem nog een opdracht mee.

„Broeder Waslaars“ zei de soldaat, „we hebben de vijand op gelukkige wijze overrompeld en hebben heerlijk gegeten, en nu zullen we als uitvallers rustig achteraan marcheren.“ Toen ze bij de stad kwamen, zag de soldaat, dat een grote mensenmenigte de stadspoort uitstroomde, luide vreugdekreten aanheffend en zwaaiend met allemaal groene takken. Daarop werd hij de hele lijfwacht gewaar die aan kwam zetten. „Wat heeft dat te betekenen?“ zei hij heel verwonderd tegen de jager. „Wist je dan niet,“ gaf deze ten antwoord, „dat de koning gedurende lange tijd van zijn rijk was verwijderd? Vandaag keert hij terug, en ze gaan hem allemaal tegemoet.“ – „Maar waar is die koning dan?“ zei de soldaat, „ik zie hem nergens.“ – „Hier is hij,“ antwoordde de jager: „ik ben die koning en ik heb hen mijn aankomst verteld!“ En hij knoopte zijn jagershemd los, zodat de soldaat daaronder het koningsgewaad kon zien. Nu schrok de soldaat, hij boog zich op een knie en smeekte om vergiffenis, omdat hij hem uit onwetendheid als zijn gelijke behandeld had en hem zulke rare namen had gegeven. Maar de koning reikte hem de hand en zei: „Je bent een dapper soldaat, en je hebt me het leven gered. Je zult geen armoe meer lijden en ik zal voor je zorgen. En als je eens een goed stuk vlees wilt eten, net zo goed als in het roversnest, kom dan maar bij mij in de keuken. Maar als je op mijn gezondheid wilt drinken, vergeet dan niet om eerst mij om toestemming te vragen!“

Lees nog een kort sprookje (5 min)

Dansen, dansen, popje klein!

De maan

De drie broers

Learn languages. Double-Tap on one word.Learn languages in context with Childstories.org and Deepl.com.

Informatie voor wetenschappelijke analyse