De wonderlijke speelman - Sprookje van de Gebroeders Grimm

Leestijd voor kinderen: 8 min

Er was eens een wonderlijke speelman die moederziel alleen door een bos liep en een beetje aan dit en een beetje aan dat liep te denken en toen er niets meer was om over na te denken, zei hij bij zichzelf: „De tijd valt mij lang hier in het bos, ik moet zien een goede makker te krijgen.“ Toen nam hij zijn viool van zijn rug en fiedelde er op los dat het door het hele bos weerklonk. Het duurde niet lang, of er kwam een wolf door het struikgewas aandraven. „Och, daar komt een wolf,“ zei de speelman, „daar heb ik nu helemaal geen behoefte aan.“ Maar de wolf kwam naderbij en zei tegen hem: „Hé, beste speelman, wat fiedel je mooi! Dat zou ik ook graag leren.“ – „Dat is gauw geleerd,“ antwoordde de speelman, „je moet alleen alles doen wat ik je zeg.“ – „O, speelman,“ zei de wolf, „ik zal je gehoorzamen als een leerling zijn meester.“ De speelman beval hem mee te gaan en toen zij een eind samen gelopen hadden kwamen zij bij een oude eikenboom die van binnen hol was en in het midden opengespleten. „Kijk eens hier,“ zei de speelman, „als je wilt leren fiedelen dan moet je je beide voorpoten in deze spleet steken.“ De wolf gehoorzaamde maar de speelman nam gauw een steen en klemde met één klap zijn beide poten zó stevig vast dat de wolf daar gevangen was.

„Wacht daar maar tot ik terugkom,“ zei de speelman en ging zijns weegs.

Na een tijdje zei hij weer bij zichzelf: „De tijd valt mij lang hier in het bos, ik moet zien een andere makker te krijgen.“ Hij nam zijn viool en fiedelde er weer op los. Het duurde niet lang, of daar kwam een vos tussen de bomen aansluipen. „Och, daar komt een vos,“ zei de speelman, „daar verlang ik nu helemaal niet naar.“ De vos kwam naar hem toe en zei: „Hé, beste speelman, wat fiedel jij mooi! Dat zou ik ook willen leren.“ – „Dat is gauw geleerd,“ zei de speelman, „dan moet je alleen alles doen wat ik je zeg.“ – „O, speelman,“ antwoordde de vos, „ik zal je gehoorzamen als een leerling zijn meester.“ – „Volg me dan,“ zei de speelman. Toen zij een eind gelopen hadden kwamen zij aan een pad met aan weerszijden hoge struiken. De speelman stond stil, boog aan de ene kant een hazelaarstruikje naar beneden en zette zijn voet erop. Daarna boog hij aan de andere kant nog een boompje om en zei: „Welaan vosje, als je iets wilt leren, geef me dan je linkervoorpoot.“ De vos gehoorzaamde en de speelman bond zijn poot aan het linkerstammetje vast. „Vosje,“ zei hij, „geef mij nu je rechterpoot,“ en hij bond die aan de rechterstam. Toen hij had nagekeken of de knopen goed vastzaten, liet hij los, de boompjes veerden omhoog en het vosje vloog naar boven zodat hij in de lucht hing te spartelen. „Wacht daar maar tot ik terugkom,“ zei de speelman en ging zijns weegs.

Wederom zei hij bij zichzelf: „De tijd valt mij lang hier in het bos, ik moet zien een andere makker te krijgen.“ Hij nam zijn viool en de muziek weerklonk door het bos. Daar kwam een haasje aanspringen. „Och, daar komt een haas,“ zei de speelman, „dat was mijn bedoeling niet.“ – „Hé, beste speelman,“ zei het haasje, „wat fiedel je mooi, dat zou ik ook graag leren.“ – „Dat is gauw geleerd,“ zei de speelman, „je moet alleen alles doen wat ik zeg.“ – „O, speelman,“ antwoordde het haasje, „ik zal je gehoorzamen als een leerling zijn meester.“ Zij liepen een eind samen tot zij aan een open plek in het bos kwamen waar een esp stond. De speelman bond het haasje een lang touw om zijn nek en het andere eind maakte hij met een knoop aan de boom vast. „Hopla, haasje, spring nu maar eens twintigmaal om de boom heen,“ riep de speelman en het haasje gehoorzaamde. Toen het twintigmaal om de boom heen gelopen was, was het touw ook twintigmaal om de stam gewikkeld en het haasje zat gevangen en het kon trekken en rukken wat het wilde, het touw sneed hem alleen maar in zijn zachte hals. „Wacht daar maar tot ik terugkom,“ zei de speelman en ging verder.

De wolf had intussen net zolang gerukt en getrokken en aan de steen gebeten tot hij zijn poten had losgewerkt en ze weer uit de spleet had getrokken. Ziedend van woede liep hij de speelman achterna om hem te verscheuren. Toen de vos hem zag hollen begon hij te jammeren en riep uit alle macht: „Help broer wolf, de speelman heeft mij bedrogen.“ De wolf trok de boompjes naar beneden, beet de touwen door en bevrijdde de vos die met hem meeging om zich op de speelman te wreken. Zij vonden ook het vastgebonden haasje dat zij eveneens verlosten en toen zochten zij gezamenlijk hun vijand op.

De speelman had op zijn weg opnieuw zijn viool laten klinken en deze keer had hij meer geluk. De tonen van de muziek werden gehoord door een arme houthakker die dadelijk, of hij wilde of niet, met werken ophield en met de bijl onder zijn arm naar hem toe kwam om naar de muziek te luisteren. „Eindelijk komt dan toch de ware makker,“ zei de speelman, „want ik zocht geen wilde dieren maar een mens.“ En hij begon zó mooi en liefelijk te spelen, dat de arme man er als betoverd bij stond en zijn hart opsprong van vreugde. En toen hij daar zo stond kwamen de wolf, de vos en het haasje aan en hij merkte wel dat zij iets in hun schild voerden. Toen hief hij zijn blinkende bijl op en ging voor de speelman staan als wilde hij zeggen: „Wee degene die hem aanraakt, die krijgt met mij te doen.“ Toen werden de dieren bang en liepen naar het bos terug. De speelman echter speelde als dank nog een wijsje voor de man en trok daarna verder.

Lees nog een kort sprookje (5 min)

De drie broers

De Prinses op de Erwt

De Bijenkoningin

Learn languages. Double-Tap on one word.Learn languages in context with Childstories.org and Deepl.com.

Informatie voor wetenschappelijke analyse