Siedmiu zuchów ze Szwabii - Bajka o Bracia Grimm

Czas czytania dla dzieci: 8 min

Było raz sobie siedmiu zuchów, którzy postanowili ruszyć w świat, szukać przygód i dokonywać walecznych czynów. Pierwszy zwał się pan Szulc, drugi Jacek, trzeci Marek, czwarty Jurek, piąty Michał, szósty Jasiek, siódmy Wicek. Niepewne jest jednak ruszać w świat z gołymi rękoma, uradzili więc ukuć sobie dzidę, wprawdzie jedną tylko, ale za to mocną.

Zdjęcie: Georg Mühlberg (1863-1925)

Dzidę tę chwycili wszyscy po kolei: na przedzie szedł najdzielniejszy i najodważniejszy pan Szulc, a potem cała reszta, na końcu zaś Wicek.

Pewnego dnia, a było to w czasie sianokosów, wieczór zaskoczył ich w polu, z dala od wsi. Wtem usłyszeli zza krzaka groźne brzęczenie bąka czy szerszenia. Pan Szulc tak się przeraził, że omal nie upuścił dzidy, a zimny pot zrosił mu czoło

– Słuchajcie, słuchajcie – zawołał na towarzyszów. – Boże mój, słyszę bicie bębna!

Zdjęcie: Georg Mühlberg (1863-1925)

Jacek, który szedł za nim, pociągnął nosem i rzekł:

– Coś się tam bez wątpienia musiało stać, gdyż czuję zapach prochu!

Przy tych słowach pan Szulc dał hasło do ucieczki przeskakując jednym susem przez płot.

Zdjęcie: Georg Mühlberg (1863-1925)

Spadł przy tym na grabie, leżące tam po koszeniu, a trzonek grabi uderzył go mocno w twarz.

– Ojej, ojej – zawołał pan Szulc. – Bierz mnie do niewoli, poddaję się, poddaję się.

Pozostali zuchowie przeskoczyli również przez płot wołając jeden przez drugiego:

– Jeżeli ty się poddajesz, to ja też!

Zdjęcie: Georg Mühlberg (1863-1925)

Jeżeli ty się poddajesz, to ja też!

Wreszcie nie widząc wroga przekonali się, że zostali oszukani. Aby zaś historia ta nie dostała się między ludzi i nie wywołała złośliwych drwin i plotek, poprzysięgli sobie milczeć o tym dopóty, dopóki któryś z nich nie wygada się nieopatrznie.

Po czym ruszyli dalej.

Drugiego jednak niebezpieczeństwa, na jakie zostali narażeni, nawet porównać nie można z pierwszym.

Było to po kilku dniach. Droga wiodła przez ugory. Wtem ujrzeli zająca, który spał na słońcu nastawiwszy wysoko uszy i rozwarłszy szeroko oczy. Siedmiu zuchów przeraziło się bardzo na widok strasznego i dzikiego zwierza i poczęli się naradzać, jak by tu najłatwiej uniknąć niebezpieczeństwa.

Zdjęcie: Georg Mühlberg (1863-1925)

Gdyby chcieli uciekać, potwór mógłby ich doścignąć i połknąć ze skórą i kośćmi.

Rzekli więc:

– Musimy stoczyć z nim wielką i niebezpieczną walkę, szybkie postanowienie to połowa zwycięstwa!

I chwycili wszyscy siedmiu swą dzidę, pan Szulc na czele, Wicek zaś na końcu.

Pan Szulc chciał jeszcze trochę powstrzymać dzidę, ale Wicek na końcu stał się bardzo odważny i chciał natychmiast atakować.

Zawołał więc:

Rąb i bij, kto w Boga wierzy!
Niechajże pan Szulc uderzy!

Ale Jasiek krzyknął nań:

Kiedyś taki mocny w mowie,
To potwora rżnij po głowie!

Michał zawołał:

Wszak to szatan, widać snadnie,
Ani włos mu z łba nie spadnie!

Jurek zaś rzekł:

Jak nie szatan, to na pewno
Jego brat lub jakiś krewny!

A Markowi przyszła dobra myśl i zawołał na Wicka:

Chodź tu, Wicek, chodź tu, bratku,
A ja stanę na ostatku!

Ale Wicek nie słuchał, a Jacek zawołał:

Pan Szulc pierwszy niech uderzy,
Zaszczyt ten mu się należy!

Wówczas pan Szulc zebrał się na odwagę i zawołał:

Więc w imię Ojca, Syna, Ducha!
Kto walczy, w tym poznacie zucha!

I ruszyli społem na smoka. Pan Szulc przeżegnał się wzywając Boga do pomocy, a gdy to nic nie pomogło, on zaś coraz bliżej był potwora, zawołał w wielkiej trwodze:

– Hau! Hau-hau-hau! Hau! Hau-hau-hau!

Na ten krzyk zbudził się zając, przeraził się bardzo i – uciekł. Gdy to ujrzał pan Szulc, zawołał radośnie:

Patrzcież, ten potwór straszny, srogi,
To tylko zając rączonogi!

Ruszyli więc zuchowie dalej, szukając przygód i przybyli nad Mozelę, spokojną, lecz głęboką rzekę, na której w wielu miejscach nie ma mostów, lecz trzeba przebywać ją łódką. Ale zuchowie nasi nie wiedzieli o tym, krzyknęli więc na człowieka, który pracował po drugiej stronie:

– Czy można tędy przejść przez wodę?

Zdjęcie: Georg Mühlberg (1863-1925)

Ale człowiek nie dosłyszał i zawołał:

– Co chcecie?

Oni zaś myśleli, że mówi:

– Przejdziecie.

I postanowili przejść rzekę w bród.

Pan Szulc pierwszy wszedł do wody. Ale na środku rzeki ugrzązł w mule i fale pokryły go. Tylko kapelusz jego uniósł prąd na drugi brzeg.

Towarzysze jego zawołali:

– Czyś już przeszedł, panie Szulc?

Zdjęcie: Georg Mühlberg (1863-1925)

Tymczasem żaba ujrzała kapelusz i zarechotała:

– Kwak! Kwak!

Oni zaś myśleli, że to Szulc woła:

– Tak! Tak!

Weszli po kolei w wodę i wszyscy potonęli.

Tak to żaba przyprawiła o śmierć sześciu zuchów i z całej siódemki żaden już do domu nie powrócił.

Przeczytaj kolejną krótką bajkę (5 min)

Bajeczki o żabce

Bajka-zagadka

Baba Jaga

Learn languages. Double-tap on a word.Learn languages in context with Childstories.org and Deepl.com.

Informacje do analizy naukowej