Mezar Başında - Masal Grimm Kardeşler

Çocuklar için okuma zamanı: 10 dk

Zengin bir çiftçi kapısının önünde durarak tarlalarına ve bahçesine baktı; buğday yeşermişti, meyve ağaçları meyve doluydu. Hububat geçen yıla göre çok daha fazlaydı; öyle ki, döşeme tahtaları çuvalları taşıyamaz hale gelmişti. Adam daha sonra ahıra geçti; içerisi besili öküzler, şişman inekler ve pırıl pırıl beygirlerle doluydu. Sonra evine girdi; içinde para bulunan demir kasaya baktı. Öylece durup da ne kadar zengin olduğunu düşününce, içinde bir şey tok! tok! etti; odanın değil, kalbinin kapısına vuruluyordu. O kapıyı açınca kendisine seslenen bir ses duydu: „Tüm servetine karşın bir kimseye yardıma bulundun mu hiç? Ekmeğini aç kalanla paylaştın mı? Sahip olduklarınla yetinmeyip de hep daha fazlasını istemedin mi?“

Kalbi bu soruları yanıtlamakta gecikmedi:

„Ben çok sert ve acımasız biriydim. Servetimi hiçbir zaman iyi işler için harcamadım. Karşıma fakir biri çıktığında gözlerimi ondan kaçırdım. Tanrı’yı da unuttum, sadece servetime servet katmayı düşündüm. Dünya kadar malım olsa yine yeterli bulmadım.“

Adam bu cevabı alınca çok irkildi; dizleri titremeye başladı, yere oturmak zorunda kaldı. Yine tok! tok! diye sesler geldi, ama bu kez çalınan kapıydı! Komşusu gelmişti; fakir bir adamdı, besleyemeyeceği bir sürü çocuğu vardı. „Biliyorum, komşum zengin bir adam; çok da acımasız. Bana yardım edeceğini sanmam; ama çocuklarım ekmek diye çırpınıyor. Bir deneyeyim bakayım“ diye aklından geçirmişti. Adamcağız kapıyı çaldıktan sonra komşusuna, „Siz ona buna öyle kolay kolay bir şey vermezsiniz; ama gırtlağıma kadar borçtayım. Çocuklarım aç. Bana dört çuval buğday ödünç verebilir misin?“ diye sordu. Zengin adam ona uzun uzun baktı; içinde bir acıma duygusu uyandı. O anda açgözlülüğü erimeye başladı sanki. „Sana dört çuval buğday ödünç vermeyeceğim, onu sana armağan edeceğim. Ama bir şartla“ dedi. „Neymiş o?“ diye sordu fakir adam. „Ben öldükten sonra üç gece mezarımın başında nöbet tutacaksın“ diye bir cevap aldı. Bu iş ona tekin değil gibi geldi, ama içinde bulunduğu durumdan ötürü her koşulu kabul etmeye hazırdı. Söz verdi ve buğdayı alıp evine taşıdı. Zengin adam sanki olacakları önceden görmüştü. Uç gün sonra birden yere düşüp öldü; bunun nasıl olduğunu kimse anlayamadı, ama kimse de ardından yas tutmadı. Gömüldükten sonra fakir adam vermiş olduğu sözü hatırladı; bu işten kurtulmayı çok isterdi, ama şöyle düşündü: „O sana acıdı, onun verdiği buğday sayesinde çocuklarının karnı doydu; onu da bir yana bırak, sen söz verdin! O zaman sözünde durmalısın.“

Gece olunca mezarlığa giderek zengin adamın mezarı başında oturdu. Her taraf sessizdi; ay ışığı mezarı aydınlatmaktaydı. Arada bir hazin sesler çıkaran bir baykuş uçup duruyordu. Güneş doğarken fakir adam evine gitti, ikinci gece de aynı şekilde geçti. Üçüncü günün akşamı içine bir korku düştü; sanki başına bir şey gelecekmiş gibi bir his vardı içinde. Evden ayrıldıktan sonra mezarlık duvarında o zaman kadar hiç görmediği bir adam oturmaktaydı. Pek genç sayılmazdı; Yüzünde derin bir yara izi vardı; keskin gözleri çakmak çakmaktı. Çok eski bir pelerine sarınmıştı, sadece süvari çizmeleri gözüküyordu. „Burada ne arıyorsun? Burada oturmak seni korkutmuyor mu?“ diye sordu fakir adam. „Bir şey aradığım yok“ diye cevap verdi adam. „Bir şeyden korktuğum da yok. Ben tıpkı korkunun ne olduğunu öğrenmek için boş yere uğraşan, sonunda bir kral kızıyla evlenip zengin olan delikanlıya benziyorum; ama ben ömrüm boyunca hep fakir kaldım. Aslında ben emekli bir askerim. Başka yerim olmadığı için geceyi geçirmek üzere buraya geldim.“

„Madem ki hiçbir şeyden korkmuyorsun, o zaman yanımda kal ve nöbet tutarken bana yardımcı ol“ dedi fakir adam. „Nöbet tutmak askerin işi! iyi ya da kötü, burada başımıza ne gelirse birlikte katlanalım“ diye cevap verdi adam. Birlikte mezar başına geçtiler. Gece yarışma kadar her taraf sessizdi; derken keskin bir ıslık sesi duyuldu ve iki nöbetçinin karşısına Şeytan çıkıverdi:

„Heey, serseriler, çekin gidin burdan; bu mezarda yatan kişi bana ait; buradan gitmezseniz boynunuzu kırarım“ diye tehdit etti. Asker, „Bana bak, kızıl tüylü! Sen benim yüzbaşım falan değilsin; seni dinlemek zorunda değilim. Zaten korku nedir bilmem ben! Çekil yolumuzdan, biz burada kalıyoruz“ dedi. Şeytan bu palavracıları altınla tavlayabilirim diye düşündü ve onlara bir kese altın karşılığında evlerine dönmeyi teklif etti. Asker, „Fena fikir değil, ama bir kese yetmez; şu çizmelerimden birini dolduracak kadar altının varsa ver, o zaman çekip gideriz“ dedi. Şeytan, „Yanımda o kadar yok“ dedi. „Ama gidip getireyim; kasabada tefeci bir dostum var, ondan alırım“ diyerek oradan ayrıldı. Asker sol ayağındaki çizmeyi de çıkararak, „Şu herife bir oyun oynayalım, bana çakını versene“ dedi ve çakıyla tabanını sıyırdığı çizmeyi mezar başındaki yüksek çimlerin arasına sokuşturdu. „Bu iş tamam“ dedi. „Şimdi gelsin bakalım.“

İkisi de oturup bekledi. Aradan çok geçmedi. Şeytan çıkageldi; elinde bir kese altın vardı. Asker „Dök bakalım“ diyerek çizmeyi biraz yukarı kaldırdı. „Ama dolmayacak galiba.“

Şeytan keseyi boşalttı, altınlar kesenin içine aktı, ama çizme hâlâ boştu. „Aptal Şeytan! Dolmadı işte! Hadi git, daha fazla para getir“ dedi asker. Şeytan kafasını iki yana sallayarak gitti ve bir saat sonra geri döndü; bu kez elinde çok daha büyük bir kese vardı. Asker: „Doldur bakayım“ dedi.

Görüntü: Paul Hey (1867 – 1952)

„Ama çizmenin dolacağını sanmam.“

Altınlar şıkır şıkır çizmeye aktı, ama çizme yine boş kaldı. Şeytan inanamadı ve kendi gözleriyle baktı:

„Amma bacak varmış sende“ diyerek ağzını çarpıttı. Asker „Seninki gibi at ayağı mı var bende sandın? Hep pinti misin böyle? Hadi git daha fazla para getir, yoksa anlaşmamız bozulacak“ dedi. Şeytan yine oradan uzaklaştı. Bu kez uzun süre gözükmedi. Sonunda oflaya puflaya, sırtında bir çuval altınla geri döndü. Hepsini çizmenin içine boşalttı; ama çizme öncekinden de az doldu. Şeytan müthiş kızdı; çizmeyi askerin elinden çekip almak istedi, ama aynı anda doğmakta olan güneşin ilk ışıkları etrafı aydınlattı. Kötü ruh çığlıklar atarak oradan kaçtı. Adamlar kurtulmuştu. Çiftçi altını bölüşmek istedi, ama asker şöyle dedi: „Benim payımı fakirlere dağıt! Ben senin kulübene geliyorum; Tanrı izin verirse bundan sonra barış içinde ve rahat yaşarız.

Başka bir kısa peri masalı okuyun (5 dakika)

Soru-Cevap

Akıllı Hans

Altın Anahtar

Learn languages. Double-Tap on one word.Learn languages in context with Childstories.org and Deepl.com.

Bilimsel analiz için bilgiler